عشق می خواهد که با سودای من یاری کند
عقل ِ پرسشگر نباید مردم آزاری کند!
 
بعد از آن شبهای غربت، با ردایی سیمگون-
صبح می آید که  دلسوزانه غمخواری کند
 
طالعم یاری کند در این غریبستان ِ عُمر
آشنایی خطبه ی عهد مرا جاری کند
 
شاهدی دارم برای عشق ورزیهای خود
مدعی هرگز نباید ساده انگاری کند !
 
صورتش آیینه مویش سایه چشمش آفتاب
در حضورش ماه باید خویشتن داری کند!
 
مدّتی جامانده ام از درس و بحث عاشقی
کاش همدرسی برایم نکته برداری کند.

( رضا محمدصالحی)